The Zone

The Zone. Die toestand van half bewustzijn, half intuïtie, waarin de muziek zichzelf vormt, als vanzelf tot stand komt. Die toestand waarin je de noten volgt in plaats van dat je ze eruit perst. Veel muzikanten kennen het: de vaak spaarzame momenten waarin het vanzelf gaat. Waarin je voorvoelt wat je collegamuzikanten gaan doen, en waarin noten zich vormen op het moment dat je ze bedenkt. En geen milliseconde later.

Ik wens het iedere muzikant, iedere creatieve artiest, van harte toe. Effortless, open, emotioneel transparant. Het overkomt je, in het juiste gezelschap, in de juiste gemoedstoestand, onder de juiste omstandigheden. Oncontroleerbaar, onstuurbaar. Of ..?

Gisteren bij de cd presentatie van Diftong was de tijd gekomen voor Circadian Driftwood, één van de mooiste nummers va de plaat, met een intense gitaarsolo van mij er in. Eén van Hans’ favoriete momenten tijdens de opnames. En op het moment dat die solo moest komen besloot ik – jawel, besloot ik – om The Zone binnen te gaan. En verdomme, dat lukte. En mijn solo kwam van voorbij mijn tenen: alle emotionele kanalen open, laten komen wat er komt. Ontlading.

 

 

Maar eh, onstuurbaar? Oncontroleerbaar? Blijkbaar toch minder dan ik dacht. Nu waren de omstandigheden goed: mensen op het podium en in de zaal waar ik alles voor wil geven, en die ik mijn leven toevertrouw. Ik was verrast door mijn -intuitief genomen – besluit, en nog verraster door het feit dat het volledig goed uitpakte. En dat het niet puur illusie was geweest, vanwege diverse complimenten over juist díe ene solo…

Ik koester dit moment. En nu maar hopen dat het me vaker zo lukt 😉