The launching of The Rocket Swing

Afgelopen weekend had ik de eer om mijn vriend Hans Willers a.k.a. Diftong te mogen bijstaan bij de CD presentatie van zijn nieuwste album, The Rocket Swing. Hans schrijft in mijn beleving de allermooiste liedjes en weet ze ook, omringd door een keur aan gastmuzikanten, prachtig te brengen. Zijn nieuwste plaat nam hij op in Nova Scotia met de Canadese topartiesten Christina Martin en Dale Murray. De laatste nam ook de productie voor zijn rekening. Het eindproduct mag er zijn, getuige de vele positieve reacties van publiek en recensenten. Petje af!

Aan mij de schone taak om de keur aan muzikanten die Hans en Dale bijeen hadden gebracht in mijn eentje live waar te maken. Voorwaar een opgave, want iemand als Dale weet van wanten en heeft zijn sporen verdiend op gitaar, pedal steel en wat dies meer zij. Wie mij een beetje kent weet dat ik a: me altijd zo goed mogelijk probeer te voegen naar de artiest die ik begeleid en b: niet vies ben van een smerig randje. The Rocket Swing gaf mij een keur aan mogelijkheden, die deze twee fundamenten van mijn muzikale persoonlijkheid geenszins in de weg stonden. Integendeel.

Ook Hans houdt van een rauw randje. Dat hoor je aan zijn stem, dat vind je in zijn teksten en hoor je ook terug in de productie van The Rocket Swing, waar de Gretsch en de Duesenberg gitaren van Dale flink over de rooie gejaagd worden. Gelukkig heb ik dan mijn dikke Ibanez, waar ik een paar jaar geleden zelfs een Bigsby vibrato op heb gezet. Mogelijkheden te over voor zowel rauwe psychobilly als sferische klanktapijten! Ik speel normaal gesproken weinig op mijn brugelement, maar deze set heb ik niets anders gebruikt in Vintage Van, Voodoo en A Storyville Blue Note.
En het mooiste compliment tijdens repetitie en presentatie kwam van Hans: “Door jouw gitaarmuur had ik meteen weer het gevoel alsof ik in Canada in de studio zat!”
Missie geslaagd. 🙂

Aan de andere kant van het spectrum zit het titelnummer van de plaat, The Rocket Swing. Dit is een gevoelig liedje dat gaat over jeugdherinneringen en een overleden nichtje. Al de eerste keer dat ik het liedje hoorde liep ik vol en dat is nadien eigenlijk altijd het geval geweest. Het raakt me in zijn directheid en zijn eenvoud. En dan moet je lapsteel spelen – niet mijn primaire instrument – met een achterlijke C6 stemming en op een buitengewoon gebrekkig instrument van twijfelachtige makelij. Voordeel ervan is dat je de eerste paar keer zo gefocust bent op techniek en geluid, dat de essentie van het liedje je nog enigszins ontgaat, maar dan komt het moment van performen: dan móet de emotie er weer in!

Mijn motto is dat je alles moet leren wat je kunt leren en op het moment van performen moet je loslaten. Het gevoel, de intuïtie en – soms – de routine moet het dan overnemen. Ik studeer dan ook nooit een solo in, die moeten echt op het moment zelf komen. Zo ook hier. Het beeld dat het liedje bij mij oproept nestelde zich in mijn kop, werkte door in mijn zenuwen en vingertoppen en terug in mijn nekhaar. En mijn traanklieren: ik hield het wederom niet droog. Het is natuurlijk betrekkelijk als je met je eigen muziek ook je eigen kippenvel triggert, maar deze kwam uit mijn tenen. En van onder mijn nagels. En het kwam gelukkig ook over bij het publiek.

Terug op aarde is het dan ook weer leuk als je je publiek op het verkeerde been kunt zetten door een nummer met een lieflijke mandoline in te zetten, om er vervolgens voor het refrein een snoeiharde fuzzbox overheen te gooien. Dat lucht op. Mandolin like you’ve never heard it before.

En ’s avonds in de keuken hoor je je dochters luidkeels zingen: “don’t go gentle, into that good night. Rage against the dying of the light”. 🙂

Website van Diftong: www.diftong.nl

Luister en koop The Rocket Swing hier: http://www.cdbaby.com/cd/diftong4

En op Spotify: http://open.spotify.com/album/5SvkWylihhUn9VOHxNZW00