De Tommy Sessies – 8. het wordt nog eens wat!

Gistermiddag hebben we een complete doorloop van de show gehad met alle zangers. Wat een happening! Een hele zaal vol met mensen, allemaal even eager om zich te laten horen en om te horen hoe het inmiddels als totaal is gaan klinken. En klinken deed het! Orkest en band waren vrijwel in complete bezetting aanwezig. Om drummer Remco te citeren: We moeten gewoon het theater in om dit aan het publiek te laten horen!

De eerste akte ging wat mij betreft probleemloos. Ik had af en toe last van een losspringende gitaarband van mijn akoestische gitaar, maar ik had steeds voldoende tijd om alles bijtijds vast te maken. Wel een aandachtspuntje voor de shows. Ik heb in elk geval geen telfouten gemaakt en slechts één schakelfout voor mijn geluiden. Da’s te overzien. Tegen het einde van de tweede akte begon de vermoeidheid wat toe te slaan en slopen er wat foutjes in, maar we hadden van te voren dan ook nog ruim anderhalf uur gerepeteerd om de pijnpuntjes uit het stuk door te nemen.

Het enige dat bij mij echt misging was de uitloop, maar die was dan ook nieuw voor die dag. Ik stond niet klaar (gitaarwissel) en was het schema halverwege compleet kwijt. Daar stond tegenover dat de interactie tussen de muzikanten nu op een buitengewoon goed niveau begint te komen. De knipogen over en weer zijn niet van de lucht, en al evenmin de enorme grijnzen als iets er knalhard goed uitkomt. Of juist niet. Het speelplezier dringt door tot het geconcentreerd lezen van 97 pagina’s partituur. Langzamerhand komt de vrijheid erin en kan ik me ook gaan gedragen als irritant rockgitaristje. En da’s mooi!

En mocht de spiegel dan nog niet gebroken zijn, mijn glaasje cola dat op mijn versterker stond is dat in elk geval wel. Toen ik mijn TommyGun in Smash the Mirror tegen mijn versterker aanramde, duvelde de hele stapel bijna om (leermoment). Ik kon de apparatuur redden, ten koste van de gitaar die tegen de vlakte ging (extra-smash!) Maar mijn glas ging wel aan puin. Ach ja. Scherven brengen geluk.  Dank je wel Renee voor het dweilen. Schaderapport van de dag: slechts één afgebroken toonknop (gebruik ik toch niet, vervangen door een spuuglelijk en zwaar afwijkend exemplaar) en wat laksplinters (vette relic).

Ze doet het nog altijd prima. Twee weken geleden roste ik de gitaar dwars door mijn gitaarkabel heen. Dat leverde weer heel interessante geluidseffecten op, maar geen zaken die je tijdens een show wilt hebben. De electronische ommanteling was finaal door de signaalkabel heengefrommeld. Affijn, de soldeerbout is geduldig. Ik zal maar wel voor reservesnoeren zorgen..

I’ll keep you posted!