De Tommy Sessies – 2. HardWare

Het spelen van en nadenken over muziek die net buiten je eigen straatje valt brengt diverse complicaties met zich mee. Allereerst zijn daar de mentale kwesties: hoe ga ik, die altijd zijn materiaal in puike nieuwstaat placht te houden, om met het smashen van gitaren? In akte twee, in het nummer “Smash the Mirror” staat de cue: “Smash your guitar!” Ahem.

Dan zijn er verder nog een aantal consequenties die zich meer op het aardse vlak afspelen, en daar wil ik me in deze Blog aan wijden:

1. In een opwelling aangeschafte poweramps van bekende basmerken zijn niet geschikt voor gitaren (ook niet als er “Guitar Power Amp” op staat). Mijn Trace Elliot eindversterker is inmiddels verhuisd naar een metalbandje in de achterhoek. Ik heb zelf een rit naar Middelburg achter de rug om een Marshall poweramp op te pikken die WEL doet wat ik wil en niet bij ieder hard aangeslagen niet-vervormde akkoord over de zeik gaat. En passant kleurt ie ook errug mooi bij mijn pre-amp van hetzelfde merk. En dat is zowel geluidstechnisch als esthetisch bedoeld.

2. Powerchords passen niet bij hooggehangen gitaren. Gedurende de eerste repetities zijn alle gebruikte gitaren tenminste 15 cm naar beneden gegaan, teneinde een comfortabele ‘hakhoogte’ te bereiken.

3. Al mijn subtiele geluiden, gebaseerd op dure buizenversterkers, getweakt en geneuzeld op dat ene ‘op de rand van een vervorming maar toch heldere’ leadgeluid, staan geparkeerd, ver weg achter rechttoe-rechtaan serieus over de zeik gejaagde versterkers van Bekende Merken. Wat nou subtiel? Hier moet gehakt worden! Spaanders! Die willen we zien!

4. Welke gitaar produceert nu het beste het geluid dat je zoekt? Gelukkig heb ik een leuke collectie, ik krijg nu al opmerkingen van de orkestleden: “Heb je nu alweer een andere gitaar bij je?”. Mjah. En dan het levensgrote dilemma als blijkt dat je peperdure Japanse signature instrument geluidsmatig het onderspit delft bij een Danelectro van amper 125 euri! Okee, dat was ook wel een hele goeie deal, maar het is toch even slikken..

5. De hoeveelheid plectrums die ik verspijker is ijzingwekkend. Plectrums? Was u geen fingerstyle gitarist? Jawel, maar dat werkt dus niet, hè? Die dingen zijn dus niet voor niets uitgevonden, nog even los van de ‘pick scrapes’ ‘more scrapes’ en ‘lots of scrapes’ die in de partituur vermeld staan. Dat ga je niet willen met je nageltjes!
Iedere repetitie kan ik weer een compleet vernaggeld en volkomen onbruikbaar geworden stukje Dunlop plastic aan een fan geven. Of in het wildenthousiaste publiek werpen. Ik spaar ze op, ze worden geveild.

6. Smashen. Tsja. Ik ben eraan. Ik heb nog geen idee hoe e.e.a. op het toneel gedaan gaat worden, maar ik heb me een lelijke beukgitaar van welgeteld €35,- aangeschaft. Hij doet heel erg zijn best om op een Les Paul Special te lijken, maar het lukt niet zo goed.. Maar vies klinken, dat kannie wel! HA! En laag hangen. En JeeWee triggeren om Slash te imiteren! HAH!
Maar goed, die gaat dus het loodje leggen. Maar meer hierover in de speciale SmashBlog!